در رویکرد سنتی، سيستم حسابداری مالی و دفترداری به دليل اینكه از یکسو تمامي فعاليت‌های سازمان را به يك واحد قابل اندازه‌گيری "واحد پولی همگن" تبديل می‌نمايد و امكان نظارت، كنترل و پيگيری را فراهم می‌سازد و از سوی دیگر، با اعمال كنترل داخلی قوی، امكان بروز اشتباه را به حداقل می‌رساند، پاسخ گویی به نیازهای اطلاعاتی را از طریق سیستم حسابداری انجام می‌دهند.

این امر موجب می‌گردد که سيستم حسابداری، تبديل به سيستمی فراگير و محوری شود كه طی دوره مالی، جزئیات كليه معاملات و رويدادها در آن انعكاس يافته و دچار تورم اطلاعاتی گردد. اين انباشته شدن حتی اگر با طبقه‌بندی مناسب نیز همراه باشد، قطعاً مفيد و قابل فهم بودن گزارش‌های مالی و مدیریتی را خدشه‌دار می‌کند و در مواردی حتی موجب گمراهی استفاده كنندگان از اطلاعات می‌گردد.

به همین دلیل شرکت مهندسی نرم افزار رایورز، در طراحی‌های نوین نرم افزارها برای سازمان‌های متوسط و بزرگ، سطح اهمیت و تجمیع اطلاعات را مورد توجه قرار داده است و بر اساس 

استاندارد زیر، بر "اهميت و تجميع" در تهيه صورت‌های مالی تاکید می‌نمايند :

"تمامی اقلام با اهميت بايد به طور جداگانه در صورت‌های مالی ارائه شوند و مبالغ كم اهميت بايد با مبالغ دارای ماهيت يا كاركرد مشابه جمع شود و نيازی به ارائه جداگانه آن‌ها نيست "